Kan de liefde overleven in tijden waarin duurzaamheid een zeldzaam goed is geworden, waarin alles maakbaar is en perfectie het hoogste goed lijkt?
We willen alles perfectioneren, alles lijkt maakbaar, als je maar hard genoeg je best doet. Zelfs in de liefde willen we de ander kneden, zoeken we naar de perfecte relatie op maat. We zijn ziek in maakbaarheid.
De verwachtingen van de liefde liggen te hoog, onmogelijk hoog. Vóóral door alle Hollywoodiaanse toestanden die ze onecht romantisch voorstelt. Zoals we de liefde op het scherm en in de reclame zien, zo zouden we ze willen beleven. Maar de liefde en nepromantiek die Hollywood ons voorhoudt is pseudoliefde, een illusie. Die wauwcultuur waarin we leven is gevaarlijk: voor ons, gewone mensen, zijn die paradijselijke levens niet weggelegd.
De Wachter hield een pleidooi om gewoon te doen, want alleen als we niks forceren kan de liefde in volle glorie verschijnen. En als mensen die duurzaamheid willen in hun relaties dan moeten ze de kickcultuur grotendeels verlaten.
De bekendste psychiater van ons land is het boegbeeld geworden van het vreedzame verzet tegen de prestatiesamenleving. De Wachter is diensthoofd systeem- en gezinstherapie aan het Universitair Psychiatrisch Centrum van de KU Leuven en is opleider en supervisor in de gezinstherapie in verschillende centra in binnen- en buitenland. Hij is bovendien auteur van ‘Borderline Times’ en ‘Liefde: een onmogelijk verlangen’.
De troef van Dirk De Wachter is dat hij je een spiegel voorhoudt. Wat je daar dan mee doet moet je zelf uitzoeken, maar één ding staat vast: zijn inzichten zullen je versteld doen staan.